spotkanie pod pałacem, wstęp wolny

 

Magdalena Więcek-Wnuk (1924–2008) – studiowała w Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych w Sopocie i w warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych. Dyplom z rzeźby uzyskała w 1952 roku w pracowni Franciszka Strynkiewicza. W 1955 roku wzięła udział w przełomowej Ogólnopolskiej Wystawie Młodej Plastyki w warszawskim Arsenale, gdzie jury nagrodziło jej rzeźbę Matka. Pracę tę potraktować można jako jedną z pierwszych realizacji odwilżowego, nowoczesnego przełomu w rzeźbie polskiej. W 1959 Magdalena Więcek rozpoczęła współpracę z Galerią Krzywe Koło, gdzie rok później miała pierwszą indywidualną wystawę.

 

Twórczość Magdaleny Więcek-Wnuk była istotna w procesie budowania niezależności artystycznej przez kobiety w powojennej Polsce. W latach 60. artystka wykonała wiele monumentalnych realizacji, jej dzieła z tego okresu charakteryzują się masywną formą i odniesieniami do świata natury lub pojęć abstrakcyjnych. W 1965 roku, wraz z Marianem Boguszem, Więcek-Wnuk była jedną z inicjatorek Biennale Form Przestrzennych w Elblągu, w którym uczestniczyła w 1965 i 1967 roku. Od 1966 roku wykładała w Akademii Sztuk Pięknych w Poznaniu, została jednak usunięta z uczelni w czasie Stanu Wojennego w 1982 roku. W latach 1983–1984 wykładała na Akademii Sztuk Pięknych w Hadze, a w 1986 przeniosła się na kilkanaście lat do Niemiec. W pracach z lat 80. i 90. artystka podążała coraz częściej w stronę form zdecydowanie syntetycznych, manifestujących geometryczny ład i prostotę materiału.

Realizacje plenerowe Magdaleny Więcek-Wnuk można oglądać w Polsce, Niemczech, Austrii, Danii, Holandii i Włoszech. Jej dzieła znajdują się m.in. w Muzeum Narodowym w Warszawie, Muzeum Narodowym w Poznaniu, Rijksmuseum Kröller-Müller w Otterlo koło Arnhem. Prywatnie artystka była żoną Mariana Wnuka (zmarłego w 1967 roku), rzeźbiarza i rektora warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych.

Kuratorka retrospektywnej wystawy artystki w warszawskiej Zachęcie w 2016 roku, Anna Maria Leśniewska-Zagrodzka, pisała o jej twórczości: „Więcek ograniczała do minimum ingerencję w tworzywo, starając się podkreślić nie zawsze czytelne walory materiału, wydobywając niepowtarzalne znamię, którym naznaczony jest każdy kamień, traktując go już w stanie naturalnym jak dzieło sztuki”.