24 października, godz. 18.00
Hol Główny w Muzeum Narodowym w Warszawie, Al. Jerozolimskie 3 

 

Przyglądając się karierom wielu rzeźbiarek z początku XX wieku, którym poświęcona jest wystawa „Kierunek Paryż. Polskie artystki z pracowni Bourdelle’a”, nie sposób uniknąć kwestii ich wykształcenia. Jak ono wyglądało? Z jakimi trudnościami musiały mierzyć się kobiety zainteresowane rzeźbieniem? Czy współcześnie zaszły znaczące zmiany w tym obszarze? Jakie są prognozy na przyszłość? Zapraszamy na panel dyskusyjny, podczas którego nasze gościnie zastanowią się nad tymi pytaniami. Zaprezentujemy hipotezy oraz wyłaniające się tendencje towarzyszące badaniu poświęconemu tematyce obecności kobiet na uczelniach artystycznych w Polsce pt. „Marne szanse… SPRAWDZAM!”. Wysłuchamy opinii czynnych wykładowczyń i artystek rzeźbiarek, zderzając te doświadczenia z historiami kobiet, którym poświęcony został projekt badawczy „Polskie rzeźbiarki XIX–XX wieku”, realizowany w Muzeum Narodowym w Warszawie.

Termin: Piątek, 24 października 2025, godz. 18.00 / ok. 80 min
Miejsce: Hol Główny w Muzeum Narodowym w Warszawie, Al. Jerozolimskie 3 
Zasady udziału: bezpłatne wejściówki dostępne online i w kasach Muzeum od wtorku na dwa tygodnie przed wydarzeniem / liczba miejsc ograniczona 


 

Prowadząca panel: Marta Perchuć-Burzyńska

 

Panelistki:

Ewa Ziembińska – historyczka sztuki, kuratorka, wykładowczyni, doktor nauk humanistycznych w dziedzinie nauki o sztuce (Instytut Sztuki Polskiej Akademii Nauk). Kuratorka Zbiorów Rzeźby w Muzeum Narodowym w Warszawie oraz kuratorka Muzeum Rzeźby im. Xawerego Dunikowskiego w Królikarni, oddział MNW. Specjalizuje się w historii sztuki końca XIX i pierwszej połowy XX wieku. Prowadzi badania nad środowiskiem artystów polskich we Francji oraz nad sztuką kobiet, ze szczególnym uwzględnieniem rzeźby i rzeźbiarek. W ostatnim czasie kuratorka wystaw: Bez gorsetu. Camille Claudel i polskie rzeźbiarki XIX wieku (2023); Kierunek Paryż. Polskie artystki z pracowni Bourdelle’a (2025). Autorka książki „Sara Lipska. Artystka wszechstronna” (2023)

 

Anna Walewska – Historyczka sztuki, studentka Szkoły Doktorskiej Nauk Humanistycznych Uniwersytetu Warszawskiego. Jej zainteresowania dotyczą nowych metod biografizmu, archiwów oraz badań feministycznych. W 2015 r. prowadziła projekt „Marne szanse na awanse? Badanie na temat obecności kobiet na wyższych uczelniach artystycznych w Polsce”. Kuratorka monograficznych wystaw m.in. Katarzyny Kozyry („Katarzyna Kozyra. Solo Exhibition” w Three Shadows Photography Art Centre w Pekinie), Moniki Mamzety („…też Cię kocham” w szczecińskiej Trafostacji Sztuki) czy Magdy Bielesz („Wśród leków czuję się bezpiecznie”, Muzeum Farmacji, oddział Muzeum Warszawy).

Autorka książki „Koleżanki i koledzy. Inżynierska 3” (Wydawnictwo Muzeum Sztuki Nowoczesnej w Warszawie we współpracy z Domem Spotkań z Historią, 2024). Koordynatorka i członkini zespołu badawczego projektu „Marne szanse… SPRAWDZAM!”

 

Iwona Demko – artystka wizualna, profesora ASP w Krakowie, kuratorka wystaw feministycznych. Przez wiele lat zajmowała się afirmacją kobiecej seksualności i narządów płciowych.  Od 2016 roku jedną z jej aktywności jest empatia herstoryczna, oparta na badaniach archiwalnych. Jest autorką książki o pierwszej studentce krakowskiej ASP Zofii Baltarowicz-Dzielińskiej, inicjatorką i organizatorką „Roku Kobiet z ASP” poświęconemu 100-letniej obecności kobiet w krakowskiej ASP. Tworzy obiekty soft sculpture, instalacje, prace site-specific, wideo, prace w przestrzeni Internetu. Jej sztandarowym kolorem, zarówno w życiu, jak i w sztuce, jest róż.

 

Ida Karkoszka – dorastała w środowisku artystycznym, ale jej wczesne zainteresowania krążyły wokół nauk przyrodniczych. Widziała siebie nie tyle w sztuce, co w weterynarii lub chirurgii, zawodach, które dają realny wpływ na ratowanie życia. Choć ostatecznie skończyła studia na Wydziale Rzeźby Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie w pracowni Profesora Antoniego Janusza Pastwy z aneksem u Profesor Hanny Jelonek, jej wczesne intuicje zdefiniowały późniejsze wybory artystyczne, wpłynęły na cielesną, witalną tematykę prac i zdecydowały o postrzeganiu miejsca i zadań artystki w świecie jako osoby zabierającej publicznie głos, walczącej z niesprawiedliwością i dążącej za pomocą sztuki do zmiany destrukcyjnych postaw i praktyk.

Ida Karkoszka korzysta z tradycji europejskiej sztuki przedstawiającej. Rzeźby Idy Karkoszki przywołują sylwetki zwierząt, które służą artystce do walki z masowymi, dotykającymi najczęściej niewinne ofiary zjawiskami na styku władzy i systemowej przemocy. Artystka jest postrzegana jako rzeczniczka i sojuszniczka zwierząt, gdyż większość jej prac była włączana w walkę z bestialstwem usprawiedliwianym przez kulturowe normy. Prace Idy Karkoszki były pokazywane między innymi w Muzeum Sztuki Nowoczesnej w Warszawie, Zachęcie i Centrum Rzeźby Polskiej w Orońsku. Artystka brała udział w wystawach zbiorowych w Studio Cannaregio w Wenecji, Centrum Marka Rothko w Daugavpils i na Malta Biennale. Jej prace znajdują się w kolekcji British Museum i w kolekcjach prywatnych.